شعر کورش حیدری

کورش حیدری از آن شاعرانی است که بیش تر خوانده و نوشته و خط زده و کمتر ارائه کرده است.خود را از ژورنالیسم بیمار دور نگه داشته تا شعرش سالم بماند.

در شعر او تصنعی به چشم نمی خورد و " عاطفه" شاخص تعیین کننده است، اما این غلیان عواطف معمولا به سطح نمی آید.

باری، شعر کورش را جدی تر از آن می دانیم که در این مجال اندک به آن بپردازیم و این چند سطر هم تنها به پاس این بود که کورش حیدری بیش و پیش از آنکه شاعر باشد، "شاعر" است!

منتظر شعرهای دیگر پادشاه و نیز نظرات شما هستیم. 

دو شعر از کورش حیدری(پادشاه): 

1. 

دیگر 

هیچ کس، در ایوان این تیمارستان راه نمی رود. 

                  اتفاقی که اتفاقی افتاده! 

نه! 

نگاهم را مچاله میکنی 

                که رفتن آخرین خداحافظی است 

                من از گذشته، گذشته ام 

                تو رسیده ای به گذشته من 

                             خوش آمدی! 

چقدر شبیه به کسانی که می شناسم شده ای؟ 

وقتی که می آیی فاصله میمیرد 

افسوس اسم تو فاصله بود! 

     فرشته  

گهواره ای ندارم بیارامی 

تو را مرحم زخم های نقطه چینم می کنم 

خاکهای ساده ی زندگی ام را می تکانم 

تردیدهایم دوباره بلند می شود 

که تو پشت این خط کج و معوج کمین میگذاری 

و از خوناب دل دوش میگیری 

   نترس! 

مولف مرده، 

پاسبان تی پای خویشتم 

                  تنها فوت فانوس، صورت کاغذم را کبود می کند 

هیچ کس، هیچ کس در حوالی این ردپا 

چروک پوش صورتمان نیست! 

جز شعری که زیر این ستون تعجب می ریزد 

و من می ترسم      که تو 

                           پشت این خط تیره بمانی 

پاسخ های زخمی تن پوش اسم برهنه بود 

که در تصادف خط فلش با نقطه 

باز لبریز می شوی 

باشد. برو بابا! خدانگهدار! 

نگران نباش مرگ پیشم هست 

تنها، تنها خودکار تو را بهانه می گیرد 

سایه، سایه، سایه! سایه؟ 

2.  

لب هایم را بیمه سیگاری کردم  

                                     که آه تو را به آتش بکشم
در یورش روزهای بی تفاوت
چون بوسه  

بر استخوان شیشه ها  

تو را به زخمی آسمان نمی سپارم
خودکارها بد جور روی صورتم خط کشیدند 

وقتی باران 

                اشک های مرا ویران می کرد
رفتگران 

آبروی مرا می بردند
که فقط 

گفته بودم "دوستت دارم"
بی آنکه بدانی چرا؟   

ک.ح "پادشاه"

شعر به مناسبت ۱۰ اردیبهشت به مناسبت خلیج فارس

 شعری از تارا حیدری:  

میخواهم نفت شوم

بسوزم بر تو

از حجامت رگ هایت

                بکشند    مرا

                             بمکند    قطره قطره ام را

                                          بسوزانند 

*

از تو    بر تو

  بسوزم

*

مد دست هایت

                    التماس کشیده ی موهایم بود

در تشنج موج هایت

                          خون و کف بودم

و بچه ماهی هایت

                     که زیر سایه ی لوله های نفت

                                                        بزرگ می شدند

                                                                    تنگ ها

                                          دریا را

         از قلب من الهام می گرفتند

*

پیراهنت

آبی؟...آه!

سرخ بود و سیاه!

وقتی پیرمردان گرگور به دست

ماهیان نفت پوشیده را

                                در عزایشان

                                 می پختند

*

تکه تکه های من

                    بر دست موج هایت

                                            تشییع می شد

 با بوق بوق ناو هایی که                                           

                                زیبایی ات را می خراشیدند            

*

نظامی می شوم

خمسه خمسه می بارم

برای تو

*

می خواهم نفت شوم

                            سیاه سیاه سیاه

                                   دلم 

                                                    انباشته از ضجه ی بیوه های بندر

*

بسوزم/ بسوزانندم/ بسوزانم

دنیا را

       از تو

*        

نشانی تو را

از شرجی و نم و دستمال نمدار گرفته ام

نشان به آن نشان

که گریه های تو

                      همیشه طعم نفت می دهد

و شوری آب های تو

                           چشم های ما را     وام گرفته است

*

با این همه اما

رقصان در ساحل

زنده    از گور مادرانشان برخواسته

           دخترکان با نمک    می پاشند     هنوز

*

می خواهم نفت شوم

                بسوزم

                دود شوم    اسپند ها را

                        ...

ترانه

ترانه ای از ایمان جمشید پور 

 « کبوتر »

بذار تُو نارفیقی کم نذارن
بذار تُو پشتمون خنجر بکارن
بخندن به پیاده موندن ما
اونا که اسب نامردی سوارن

بذار تا بشکنن قلبای ما رو
و شاید حرمت آیینه ها رو
میگن آینه شکست ، آیینه تر شد
به سینه زد اگه ، سنگ خدا رو

بذار از راه اونا جا بمونیم
نترس ، تنها تر از تنها بمونیم
یه مشت کرکس ، یه مشت باز شکاری
بیا ما با کبوتر ها بمونیم

بذار اونا بگن آواز شرطه
یه پهنه آسمونِ باز شرطه
قفس یک آسمون جا داره ، همدل
واسه پر ، باور پرواز شرطه

یه دستیم و صدامون لَنگ ِ لَنگه
قشنگه ، بی صداییمون قشنگه
دلِ قطره اگه دریایی باشه
حتی دریا واسش زندونه ، تنگه

خطا رفتی ، غرور بشکن ، بگو مَرد
تا کی بازنده باشی ، بسّه برگرد
خدا مشقای دیروزت رو خط زد
باید فردا رو از حالا شروع کرد